هفته نامه اطلاع رسانی شهرداری قزوین

-چرا هشت سال تاخیر در برگزاری همایش تئاتر اتفاق افتاد و چه شد که دوباره چراغش روشن شد؟

از سال ۹۰  تاکنون به دلیل مشکلاتی مانند ناهماهنگی بین انجمن هنرهای نمایشی با اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان و همچنین نبود زیرساخت‌های مناسب این همایش برگزار نمی شد؛ اما بعد از برگزاری انتخابات انجمن نمایش در دی ماه گذشته، اعضا انجمن و آقای ایزدفر و من تاکید داشتیم هرطور شده باید امسال این همایش جان تازه بگیرد؛ چراکه پدیده مهمی در کشور بود و فضای مناسبی برای کسانی که تازه پا به عرصه تئاتر گذاشته بودند. سرانجام همت عالی دوستان، حمایت شورای اسلامی شهر، سازمان فرهنگی- ورزشی و اداره کل فرهنگ و ارشاد نتیجه داد و ما شاهد سیزدهمین دوره همایش بودیم.

-همایش به لحاظ کیفی چگونه بود؟

دوازده نمایش در چهار روز به روی صحنه رفت، آن‌هم تنها در یک سالن شهر؛ یعنی علامه رفیعی که همین با تمام کاستی‌ها اتفاق خیلی خوبی است.

- این همایش چه تاثیری بر فعالیت و عملکرد اهالی تئاتر شهر دارد؟

قطع به یقین دوستان شرکت کننده چون نگرانی راهیابی نمایش شان به جشنواره‌هایی مانند فجر را در این همایش ندارند، این رخداد اثر خوبی بر رویشان می‌گذارد و کسانی که ذهنیت آموزش و یادگیری داشته‌باشند، فرصت خوبی است که خود را محک بزنند. همچنین سه کارگاه خوب برگزار کردیم که اساتید خوبی داشت و یک کارگاه آموزش بازیگری با تدریس حمیدرضا نعیمی که استقبال خیلی خوبی از آن شد.

 

-  از دوره‌های پیشین این همایش بگویید؛ چطور بود؟

من نمایش "خواستگاری چخوف" را در سال ۸۴  در این همایش به روی صحنه بردم که توانست چندین جایزه را دریافت کند.  یادم هست آن سال با دیدن آثار دوستانم تجربه‌ام بیشتر شد.

 

اصلاً تئاتر را چطور شروع کردید؟

اولین نمایشی که دیدم در چهارسالگی در یک جشن تولد بود؛ دختری که در جشن تولدش سیاه بازی اجرا کرد و هنوز در ذهنم مانده‌است. پس از آن با هنر فاخر و تاثیرگذار تعزیه آشنا شدم که برایم بسیار تاثیرگذار بود و با شور و هیجان تماشا می‌کردم، در مدرسه رفیع و بعد علامه طباطبایی هم تئاتر زیاد اجرا می کردیم و از همان سال‌ها که تئاتر برایم جدی شد، تا به امروز من حتی یک‌ روز را هم بدون تئاتر و یا دیگر هنرها سپری نکرده‌ام.

-طی این سال‌ها خسته نشدید یا تصمیم نگرفتید سراغ شغل دیگری بروید؟

چرا بارها پیش آمد که به دلیل نبود امنیت شغلی این هنر، سراغ شغل دیگر رفتم؛ البته در جامعه، تئاتر ارزشی که باید داشته‌باشد، ندارد، تصمیم گرفتم درس را در کنار تجربه ادامه بدهم. در دانشگاه تربیت مدرس بازیگری خواندم و خودم را برای آزمون دکتری در رشته تئاتر کاربردی آماده می‌کنم. احساسم این است که تئاتر باید همه‌ی زندگی شما بشود تا بتوانید موفق شوید و برای من این اتفاق الان افتاده‌است.

به سرتان نزد به تهران بروید؟

هشت سال پیش فهمیدم قزوین جوابگوی نیاز من نیست؛ اما به دلایل مختلف مانند تامین نشدن مسکن مناسب و مسائل دیگر نرفتم، ولی اگر فرصت مناسب پیش بیاید برای تجربه  بیشتر به تهران می‌روم، آن‌هم به این دلیل که نیاز به فضاهای بزرگتر برای کار کردن دارم و تئاتر تهران هنوز نبض تپنده تئاتر کشور است.

-مهمترین مشکلات تئاتر استان را چه چیزهایی می‌دانید؟

در قزوین به دلیل نبود امکانات سخت افزاری مانند فضای مناسب، بودجه لازم  تئاتر رونق لازم را ندارد و نیاز است ارگان‌های مرتبط حمایت کنند. باید دوستان هنرمند انجمن نمایش استان را برای اخذ مجوز و یا تایید کیفیت کار به رسمیت بشناسند تا ما شاهد نمایش‌های ضعیف و یا کلاس‌های آموزشی غیراستاندارد نباشیم که متاسفانه این روزها باب شده و سبب آشفتگی شده‌است. بهترین راهکار این است که مسئولان استانی بدانند تئاتر هنر عمومی و در واقع هنر مادر است، در استان ما شش گروه تئاتر فعال هستند که جمعا سه هزار عضو دارد که عدد کمی نیست؛ بنابراین توجه بسیار زیادی می‌طلبد.