قصرشیرین؛ روانشناسانه عمیق

قصر شیرین یک درام موقعیت است؛ چراکه در یک موقعیت جاده‌ای شخصیت‌ها به تدریج افشا و قصه‌ی فیلم کامل می‌شود. فیلمنامه خوب فیلم به گونه‌ای نوشته شده که نه مقصد سفر اهمیت دارد و نه شخصیت شیرین فیلم که درام به‌خاطر او شکل گرفته‌است. آنچه مهم است هر پیچ این جاده است که در آن بخشی از داستان روشن می‌شود و اطلاعات جدیدی به دست می‌آید.

داستان از این قرار است که جلال (حامد بهداد) که همسر و فرزندان خود را ترک کرده، پس از نزدیک به دو سال به دلیل مرگ مغزی همسرش شیرین به خانه برگشته تا فرزندان خود را با خود ببرد. در جاده با ایجاد چند موقعیت دراماتیک مانند رویارویی فرزندان با همسر جدید جلال و رویارویی جلال با برادران شیرین که به خاطر فروش قلب شیرین از او بسیار عصبانی هستند، پرده از روابط خانوادگی برداشته شده و اطلاعات به تدریج به مخاطب ارائه می‌شود.

نهمین اثر میرکریمی که در جشنواره پیشین فجر توانست جایزه بهترین فیلمنامه و بهترین موسیقی متن را دریافت کند، به زعم نگارنده بهترین اثر او در سال‌های اخیر است؛ فیلمی با لایه‌های عمیق روانشناسانه که کارگردانی همسو و منطبق با فیلمنامه توانسته بر قوت این اثر بیفزاید. به‌عنوان مثال در ابتدای فیلم پدر نسبت به فرزندان خود عطوفتی ندارد و کارگردان برای نمایش فاصله بین آن‌ها، فرزندان را در صندلی پشت ماشین نشانده‌است؛ اما با پیش رفتن فیلم و بهتر شدن رابطه بین پدر و فرزندان، پسر در صندلی جلو ماشین و کنار پدر نشسته‌است.

این فیلم که دغدغه اصلی میرکریمی در آثارش، یعنی خانواده و رابطه والدین و فرزندان را دربردارد، با بازی‌های بسیار خوب، جذاب و دیدنی شده‌است که نشان از بازی گرفتن خوب میرکریمی در این فیلم دارد، تا جایی که ما در این فیلم یک بازی متفاوت از همیشه از حامد بهداد می‌بینیم. همچنین بازیگران کودک فیلم که تجربه زیادی نیز ندارند، بسیار دیدنی و قوی در فیلم ظاهر شده‌اند.

در مجموع می‌توان گفت قصر شیرین به دلیل دارابودن فیلمنامه‌ای خوب و کارگردانی‌ای با تدبیر و دقیق در بین فیلم‌های این روزهای گیشه، فیلمی موفق است و ارزش چندبار دیدن را نیز می‌تواند داشته باشد.